Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

centuriae N F

  • 1 centuria

    ae f. [ centum ]
    1) центурия, отряд солдат, первоначально из 100, впоследствии из 60 человек Vr, Cs, L etc.
    2) центурия цензовая, каждая из 193 категорий, на которые Сервий Туллий разделил, по имущественному признаку, римск. население: 18 centuriae equitum, 2 centuriae fabrum, 2 centuriae cornicinum и tibicinum, 170 centuriae peditum и 1 c. capite censorum (см. censeo I, 3.) L, AG
    c. praerogativa C — центурия, голосующая первой
    3) центурия, единица пахотной земли (= 50,38 га ; = 200 jugera) Vr

    Латинско-русский словарь > centuria

  • 2 praerogativus

    praerogātīvus, a, um (praerogo), vor anderen-, zuerst um seine Meinung gefragt, I) eig., als publiz. t. t., zuerst in den Komitien abstimmend, centuria praerogativa, gew. subst. bl. praerogātīva, ae, f., die zuerst stimmende Zenturie, in den Zenturiatkomitien (deren Name, wenn er einen guten Klang hatte, wie Valeria u. dgl., als eine glückliche Vorbedeutung für den günstigen Ausgang der Komitien galt, s. unten), c. praer., Cic. Planc. 49, u. bl. praer., Cic. in Pis. 11; post red. in sen. 17; Phil. 2, 82; de div. 1, 103; 2, 74 u. 83. – Jede Klasse bestand aus centuriae seniorum u. iuniorum, dah. praer. Aniensis iuniorum, d.i. die iuniores der ersten Klasse in der tribus Aniensis, Liv. 24, 7, 12: ebenso praer. Veturia iuniorum, Liv. 26, 22, 2 u.a. – dah. der Plur. centuriae praerogativae, Fest. 249 (a), 7, u. bl. praerogativae, Liv. 10, 22, 1: valete classes populi et urbanarum tribuum praerogativae et centuriae iure vocatae, Auson. grat. act. VIII. 44. p. 25 Schenkl. – aber tribus pr., die Tribus, von der eine Zenturie als zuerst stimmende Zenturie ausgelost worden ist, Ps. Ascon. Cic. Verr. 1, 9, 26. p. 139 B. – adiecisse equitum praerogativae auctoritatem consules, Liv. 28, 9. § 20: invitis patribus P. Licinium Calvum praerogativa (die Ritterzenturien) tribunum militum creant, Liv. 5, 18, 1 (wo vielleicht praerogativae zu lesen ist; vgl. Mommsen Röm. Staatsrecht 3, 1. S. 397. Anm. 4): pro praerogativis (bei der Konsulwahl), Cic. I. Verr. 9, 26. – praerogativam referre, v. Stimmensammler (rogator), Cic. de div. 2, 74: praerogativam renuntiare, v. Herold, Cic. Phil. 2, 82. – dah. omen praerog., die zuerst stimmende Zenturie (wegen ihres Namens [s. oben] oder ihrer Stimme) als Vorbedeutung, Cic. Mur. 38; vgl. Cic. de div. 1, 103. – II) übtr., praerogātīva, ae, f., A) (weil die zuerst stimmende Zenturie vor den übrigen stimmte) die Vorwahl, pr. comitiorum militarium, Liv. 3, 51, 8: pr. militaris, Liv. 21, 3, 1 (versch. von unten no. II, C). – B) (weil die Stimme der zuerst stimmenden Zenturie, nach der sich meist die übrigen Zenturien beim Abstimmen richteten, eine Art Vorbedeutung für den Ausgang der Komitien hatte) die günstige Vorbedeutung, der Vorgeschmack, das Vorzeichen, das Merkmal, daß etwas eintreten werde, pr. triumphi, Cic. ep. 15, 5, 2: pr. suae voluntatis, Cic. I. Verr. 26: pr. fecunditatis in feminis, Plin. 7, 67. – C) der Vorrang, Vorzug, das Vorrecht, pr. decoris in gemmis, Plin. 37, 129: vetus imperatoriae domus illa pr., Eumen. pan. Const. 2, 4: militares praerogativae, Lampr. Alex. Sev. 15, 2: uti praerogativā deductionis, Ulp. dig. 26, 7, 11; u. so oft b. ICt. (auch im Plur.)

    lateinisch-deutsches > praerogativus

  • 3 praerogativus

    praerogātīvus, a, um (praerogo), vor anderen-, zuerst um seine Meinung gefragt, I) eig., als publiz. t. t., zuerst in den Komitien abstimmend, centuria praerogativa, gew. subst. bl. praerogātīva, ae, f., die zuerst stimmende Zenturie, in den Zenturiatkomitien (deren Name, wenn er einen guten Klang hatte, wie Valeria u. dgl., als eine glückliche Vorbedeutung für den günstigen Ausgang der Komitien galt, s. unten), c. praer., Cic. Planc. 49, u. bl. praer., Cic. in Pis. 11; post red. in sen. 17; Phil. 2, 82; de div. 1, 103; 2, 74 u. 83. – Jede Klasse bestand aus centuriae seniorum u. iuniorum, dah. praer. Aniensis iuniorum, d.i. die iuniores der ersten Klasse in der tribus Aniensis, Liv. 24, 7, 12: ebenso praer. Veturia iuniorum, Liv. 26, 22, 2 u.a. – dah. der Plur. centuriae praerogativae, Fest. 249 (a), 7, u. bl. praerogativae, Liv. 10, 22, 1: valete classes populi et urbanarum tribuum praerogativae et centuriae iure vocatae, Auson. grat. act. VIII. 44. p. 25 Schenkl. – aber tribus pr., die Tribus, von der eine Zenturie als zuerst stimmende Zenturie ausgelost worden ist, Ps. Ascon. Cic. Verr. 1, 9, 26. p. 139 B. – adiecisse equitum praerogativae auctoritatem consules, Liv. 28, 9. § 20: invitis patribus P. Licinium Calvum praerogativa (die Ritterzenturien) tribunum militum creant, Liv. 5, 18, 1 (wo vielleicht praerogativae zu lesen ist; vgl.
    ————
    Mommsen Röm. Staatsrecht 3, 1. S. 397. Anm. 4): pro praerogativis (bei der Konsulwahl), Cic. I. Verr. 9, 26. – praerogativam referre, v. Stimmensammler (rogator), Cic. de div. 2, 74: praerogativam renuntiare, v. Herold, Cic. Phil. 2, 82. – dah. omen praerog., die zuerst stimmende Zenturie (wegen ihres Namens [s. oben] oder ihrer Stimme) als Vorbedeutung, Cic. Mur. 38; vgl. Cic. de div. 1, 103. – II) übtr., praerogātīva, ae, f., A) (weil die zuerst stimmende Zenturie vor den übrigen stimmte) die Vorwahl, pr. comitiorum militarium, Liv. 3, 51, 8: pr. militaris, Liv. 21, 3, 1 (versch. von unten no. II, C). – B) (weil die Stimme der zuerst stimmenden Zenturie, nach der sich meist die übrigen Zenturien beim Abstimmen richteten, eine Art Vorbedeutung für den Ausgang der Komitien hatte) die günstige Vorbedeutung, der Vorgeschmack, das Vorzeichen, das Merkmal, daß etwas eintreten werde, pr. triumphi, Cic. ep. 15, 5, 2: pr. suae voluntatis, Cic. I. Verr. 26: pr. fecunditatis in feminis, Plin. 7, 67. – C) der Vorrang, Vorzug, das Vorrecht, pr. decoris in gemmis, Plin. 37, 129: vetus imperatoriae domus illa pr., Eumen. pan. Const. 2, 4: militares praerogativae, Lampr. Alex. Sev. 15, 2: uti praerogativā deductionis, Ulp. dig. 26, 7, 11; u. so oft b. ICt. (auch im Plur.)

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praerogativus

  • 4 centuria

        centuria ae, f    [centum], a division of a hundred, century, company: centuriae tres equitum, L.: milites eiusdem centuriae, Cs.: pecus exercitui per centurias distribuere, S.—A division of the people, century (the constitution, ascribed to Servius Tullius, divided the people according to wealth into 193 centuries), L. They voted by centuries in the comitia centuriata: praetor centuriis cunctis renuntiatus: praerogativa. — A division of land, tract.
    * * *
    century, company of 60-100 men in legion; voting unit; land unit (200 jugera)

    Latin-English dictionary > centuria

  • 5 centuriātus

        centuriātus adj.    [P. of 1 centurio], divided into centuries: comitia centuriata, the assembled centuries of the people (held in the Campus Martius to choose the higher magistrates, to decree war or peace, etc.): quod ad populum centuriatis comitiis tulit: comitiis centuriatis alqm consulem renuntiare: lex, sanctioned by the Comitia Centuriata.
    * * *
    I
    centuriata, centuriatum ADJ
    voting in centuriae; divided into centuriae
    II
    office of centurion; division into centuriae (land/voting)

    Latin-English dictionary > centuriātus

  • 6 centuriātus

        centuriātus ūs, m    [1 centurio], a division into centuries: ad centuriatum convenire, L.
    * * *
    I
    centuriata, centuriatum ADJ
    voting in centuriae; divided into centuriae
    II
    office of centurion; division into centuriae (land/voting)

    Latin-English dictionary > centuriātus

  • 7 centuriātus

        centuriātus ūs, m    [2 centurio], the office of centurion.
    * * *
    I
    centuriata, centuriatum ADJ
    voting in centuriae; divided into centuriae
    II
    office of centurion; division into centuriae (land/voting)

    Latin-English dictionary > centuriātus

  • 8 centuria

    centŭrĭa, ae, f. [centum], orig., an assemblage or a division consisting of a hundred things of a kind; hence in gen., any division, even if it consists not of a hundred.
    I.
    In agricult., a number of acres of ground, Varr. L. L. 5, 4, 10, § 35; cf. id. R. R. 1, 10 fin.; 18, 5; Col. 5, 1, 7; Hyg. Lim. p. 154 Goes.—
    II.
    In milit. lang., a division of troops, a century, company:

    centuriae, quae sub uno centurione sunt, quorum centenarius justus numerus,

    Varr. L. L. 5. 16, 26, §

    88, p. 26 Bip.: centuriae tres equitum, Ramnenses, Titienses, Luceres,

    Liv. 1, 13, 8: in legione sunt centuriae sexaginta, manipuli triginta, cohortes decem, Cincius ap. Gell. 16, 4, 6; cf. Veg. Mil. 2, 13 sq.; Caes. B. C. 1, 64; 3, 91; Sall. J. 91, 1.—
    III.
    Of the Roman people, one of the one hundred and ninety-three orders into which Servius Tullius divided the Roman people according to their property, a century, Cic. Rep. 2, 22, 39 sq. Moser; Liv. 1, 43, 1 sq.; cf. Dion. Halic. 4, 16 sq.; Nieb. Röm. Gesch. 1, p. 477 sq.—Hence the assemblies in which they voted acc. to centuries were called comitia centuriata;

    v. 1. centurio. The century designated by lot as voting first was called centuria praerogativa,

    Cic. Planc. 20, 49; v. praerogativus; cf. Dict. of Antiq.

    Lewis & Short latin dictionary > centuria

  • 9 praerogativus

    I.
    Adj.:

    centuria praerogativa,

    Cic. Planc. 20, 49; cf. Fest. p. 249 Müll.; Becker, Antiq. II. 3, p. 3 sq., and the authorities there cited; Mommsen, Die Röm. Tribus, p. 64 sq.—More freq.,
    II.
    Subst.: praerŏgā-tīva, ae, f. (sc. tribus or centuria). Lit., the tribe or century to which it fell, by lot, to vote first in the Comitia, Cic. Div. 1, 45, 103:

    praerogativa Veturia juniorum (because it was double, juniorum and seniorum),

    Liv. 26, 22, 2; cf.:

    cum sors praerogativae Aniensi juniorum exisset,

    id. 24, 7 fin.; cf. id. 26, 22, 2:

    Q. Fabium et praerogativae et primo vocatae omnes centuriae consulem dicebant, i. e. the centuriae equitum who, in that ancient time, voted first,

    id. 10, 22, 1; cf.: praerogativae sunt tribus, quae primae suffragium ferunt ante jure vocatas. Mos enim fuerat, quo facilius in comitiis concordia populi firmaretur, bina omnia de iisdem candidatis comitia fieri: quorum tribus primae praerogativae dicebantur, quod primae rogarentur, quos vellent consules fieri, secundae jure vocatae, quod in his, sequente populo, ut saepe contigit, praerogativarum voluntatem, jure omnia complerentur, Ascon. ap. Cic. Verr. 1, 9, 26.—Collect. of the same; praerogativa, with plur.:

    praerogativa tribunum militum non petentem creant,

    Liv. 5, 18, 1.—In plur.:

    praerogativae of two comitia,

    Cic. Verr. 1, 9, 26: omen praerogativae, i. e. the choice of the century that voted first, which was regarded as an omen, id. Mur. 18, 38; cf.:

    praerogativam etiam majores omen justorum comitiorum esse voluerunt,

    id. Div. 1, 45, 103:

    praerogativam referre, said of the herald who informed the magistrate holding the comitia of the choice of the century that voted first,

    id. ib. 2, 35, 74;

    also praerogativam renuntiare,

    id. Phil. 2, 33, 82.—Because the other tribes or centuries readily followed the praerogativa; hence, transf.
    B.
    A previous choice or election:

    militaris,

    Liv. 21, 3, 1:

    comitiorum militarium,

    id. 3, 51, 8:

    equitum,

    id. 28, 9 fin.
    2.
    A sure sign, token, pregnostie, omen: quod si triumphi praerogativam putas supplicationem, Cato ap. Cic. Fam. 15, 5, 2:

    voluntatis suae,

    Cic. Verr. 1, 9, 26:

    fecunditatis in feminis,

    Plin. 7, 16, 14, § 67.—
    3.
    Preference, privilege, prerogative:

    decoris in gemmis,

    Plin. 37, 9, 46, § 129:

    magni enim faciunt provinciales, servari sibi consuetudinem istam, et hujusmodi praerogativas,

    Dig. 1, 16, 4; cf. ib. 26, 7, 11:

    vetus illa imperatoriae domūs praerogativa,

    Eum. Pan. ad Constant. 2; Ambros. in Psa. 43, 13; 118, Serm. 2, 14 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > praerogativus

  • 10 senex

    sĕnex, sĕnis (nom. and acc. of the neutr. plur. in the posit. and of the neutr. sing. in the comp. do not occur; orig. gen. sĕnicis, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 724 P.), adj. [Sanscr. sana-s, old; Gr. henos, henê, old; cf.: senium, senesco, senatus, senilis, senectus, Seneca] ( comp. senior), old, aged, advanced in years; and subst., an aged person, an old man, old woman (from the latter half of the fortieth year onward; v. infra the passages from Gell. 10, 28, 1, and from Liv. 30, 30; cf.: annosus, longaevus, vetulus).
    a.
    Adj.:

    (paterfamilias) vendat boves vetulos, plostrum vetus, ferramenta vetera, servum senem, etc.,

    Cato, R. R. 2, 7:

    hic est vetus, vietus, veternosus senex,

    Ter. Eun. 4, 4, 21: nam vere pusus tu, tua amica senex, Papin. ap. Varr. L. L. 7, § 28 Müll.:

    turpe senex miles, turpe senilis amor,

    Ov. Am. 1, 9, 4:

    cervi,

    id. A. A. 3, 78:

    latrans,

    Phaedr. 5, 10, 7:

    porci,

    Juv. 6, 159:

    cygni,

    Mart. 5, 37, 1:

    mulli,

    id. 10, 30, 24:

    Bacchus (i. e. vinum),

    id. 13, 23; cf.

    of the same, auctumni,

    id. 3, 58, 7:

    Damascena (pruna),

    id. 5, 18, 3 et saep.:

    admodum senex,

    Cic. Sen. 4, 10:

    nemo est tam senex qui se annum non putet posse vivere,

    id. ib. 7, 24:

    nomen Nostra tuum senibus loqueretur pagina seclis,

    in later ages, Verg. Cir. 40.— Comp.:

    grandior seniorque,

    Lucr. 3, 955:

    Cato, quo erat nemo fere senior temporibus illis,

    Cic. Lael. 1, 5:

    quae vis senior est quam, etc.,

    id. Leg. 2, 4, 9:

    corpora seniora,

    Cels. 5, 28, 4:

    anni,

    Ov. M. 15, 470:

    dens,

    Mart. 9, 58, 11:

    cadus,

    id. 9, 94, 2.—Rarely with aetate:

    Sophocles, aetate jam senior,

    Val. Max. 4, 3, 2 ext.:

    nobis adulescentibus seniores in agendo facti praecipere solebant, ne, etc.,

    Quint. 5, 6, 6:

    senior ut ita dicam, quam illa aetas ferebat, oratio,

    more mature, Cic. Brut. 43, 160.—
    b.
    Subst.:

    ut tum ad senem senex de senectute, sic, etc.,

    Cic. Lael. 1, 5: quos ait Caccilius comicos stul [p. 1670] tos senes, etc.... ut petulantia magis est adulescentium quam senum... sic ista senilis stultitia senum levium est... Appius et caecus et senex, etc.... senem, in quo est adulescentis aliquid, probo, etc., id. Sen. 11, 36 sq.:

    senem in patriam revertentem, unde puer profectus sum (the words of Hannibal, who was not yet fifty years of age),

    Liv. 30, 30:

    mixta senum ac juvenum densentur funera,

    Hor. C. 1, 28, 19; cf.:

    haec recinunt juvenes dictata senesque,

    id. Ep. 1, 1, 55:

    aeque neglectum pueris senibusque nocebit,

    id. ib. 1, 1, 26:

    ter aevo functus senex,

    i. e. Nestor, id. C. 2, 9, 14:

    tun' capite cano amas, senex nequissime?

    Plaut. Merc. 2, 2, 34:

    quo senex nequior nullus vivit,

    id. Cas. 5, 1, 10:

    te sene omnium senem neminem esse ignaviorem,

    id. ib. 2, 3, 28 et saep.— Fem.:

    hanc tot mala ferre senem,

    this old woman, Tib. 1, 6, 82; Val. Fl. 1, 349; Stat. Th. 5, 149.— Comp., an elder, elderly person; sometimes (esp. in the poets) also for senex, an aged person:

    facilius sanescit puer vel adulescens quam senior,

    Cels. 5, 26, 6:

    si quis Forte coheredum senior male tussiet,

    Hor. S. 2, 5, 107:

    vix ea fatus erat senior (i. e. Anchises),

    Verg. A. 2, 692; so,

    = senex,

    Ov. M. 1, 645; 2, 702; 11, 646; 12, 182; 12, 540; id. F. 4, 515; Stat. S. 1, 3, 94; id. Achill. 2, 383 al.:

    (Servius Tullius) seniores a junioribus divisit,

    Cic. Rep. 2, 22, 39; cf.

    of the same: C. Tubero in Historiarum primo scripsit, Servium Tullium... eos (milites) ab anno septimo decimo ad annum quadragesimum sextum juniores, supraque eum annum seniores appellasse,

    Gell. 10, 28, 1:

    centuriae juniorum seniorumque,

    Liv. 1, 43.— Poet.:

    centuriae seniorum simply, for seniores,

    Hor. A. P. 341:

    curae fuit consulibus et senioribus Patrum, ut, etc.,

    Liv. 2, 30:

    consulares ac seniores (opp. juniores Patrum),

    id. 3, 41:

    omnium seniorum, matrum familiae, virginum precibus et fletu excitati,

    Caes. B. C. 2, 4:

    sapienter, ut senior, suaserat,

    Flor. 1, 16, 10:

    juniores a senioribus consilium petiverunt,

    id. 2, 6, 26:

    haec... laeti audiere juvenes, ingrata senioribus erant,

    Curt. 8, 1, 27:

    hinc inter juniores senesque orta contentio est,

    id. 8, 1, 31.—In eccl. Lat., an elder in the synagogue or church, Vulg. Ezech. 7, 26; id. 2 Johan. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > senex

  • 11 subcenturio

    1.
    suc-centŭrĭo ( subc-), no perf., ātum, 1, v. a., to receive as a recruit into a centuria; hence, transf., to put in the place of another, receive as a substitute (very rare):

    succenturiare est explendae centuriae gratiā supplere, subicere, Plaut. ap. Saturione: succenturia, centum require, qui te delectent domi,

    Fest. p. 306 Müll.: nunc prior adito tu, ego in insidiis hic ere Succenturiatus, si quid deficies, as a reserve, Ter. Phorm. 1, 4, 55; cf.: tota metaphora de re militari est. Succenturiati dicuntur, qui explendae centuriae gratiā subiciunt se ad supplementum ordinum, Don. ad. h. l.: et alia esca melior atque amplior succenturietur, Favor. ap. Gell. 15, 8, 2.
    2.
    suc-centŭrĭo ( subc-), ōnis, m., an under-officer, sub-centurion, Liv. 8, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > subcenturio

  • 12 succenturio

    1.
    suc-centŭrĭo ( subc-), no perf., ātum, 1, v. a., to receive as a recruit into a centuria; hence, transf., to put in the place of another, receive as a substitute (very rare):

    succenturiare est explendae centuriae gratiā supplere, subicere, Plaut. ap. Saturione: succenturia, centum require, qui te delectent domi,

    Fest. p. 306 Müll.: nunc prior adito tu, ego in insidiis hic ere Succenturiatus, si quid deficies, as a reserve, Ter. Phorm. 1, 4, 55; cf.: tota metaphora de re militari est. Succenturiati dicuntur, qui explendae centuriae gratiā subiciunt se ad supplementum ordinum, Don. ad. h. l.: et alia esca melior atque amplior succenturietur, Favor. ap. Gell. 15, 8, 2.
    2.
    suc-centŭrĭo ( subc-), ōnis, m., an under-officer, sub-centurion, Liv. 8, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > succenturio

  • 13 cohors

    co-hors (арх. chōrs и cōrs), hortis f. [одного корня с hortus ]
    1) огороженное место, двор, загон, тж. скотный двор Vr, Col, O etc.
    2) воен. когорта (0,1 часть легиона, состоявшая из 3 manipuli или 6 centuriae) Cs etc.; иногда pl. cohortes ( в отличие от legiones) вспомогательные отряды союзников Sl, VP etc.
    3) штаб, свита претора (в провинции) C, L
    4) толпа, вереница (amicorum QC, Su; poētarum PM)
    6) стая (canum PM; перен. febrium H)

    Латинско-русский словарь > cohors

  • 14 princeps

    I prīnceps, cipis adj. [ primus + capio ]
    1) первый (Hannĭbal p. in proelium ibat L)
    2) главный, лучший (p. amicorum C); крупнейший, значительнейший ( principes philosophi Nep); основной ( principem locum tenere C); виднейший (civis C; Juno dearum p. O)
    p. ad aliquid C, L — особенно пригодный для чего-л.
    3) знатный (Sophocles principe loco genitus PM)
    II prīnceps, cipis m., f. [ primus + capio ]
    1) глава ( Stoicorum C); руководитель ( legationis L); предводитель ( equitatūs QC); вожак, главарь ( conjurationis C)
    p. senatūs Lстарший из сенаторов (имя которого ставилось первым в списке и который при голосовании первым приглашался высказаться)
    p. juventutis C, T — первый в списке всадников, в императорск. эпоху сын императора, наследник престола
    2) вдохновитель ( ad suscipiendum aliquid C); творец (consilii Cs, C); подстрекатель, виновник ( belli inferendi Cs); зачинщик (sceleris C, Cs, Nep)
    p. nobilitatis alicujus L — чей-л. родоначальник
    4) повелитель, властелин, владыка (Roma p. urbium H); принцепс, государь, император
    5) pl. принципы, вначале солдаты первого, впоследствии тяжеловооружённые бойцы второго боевого строя ( между hastati и triarii L)
    6) манипул принципов (signum primi principis L; octavum principem ducere C)

    Латинско-русский словарь > princeps

  • 15 saltus

    I ūs m. [ salio II ]
    скачок, прыжок
    saltum dare O — подскочить, прыгнуть
    II saltus, ūs m.
    перен. трудное положение ( ex saltu damni elicere — v. l. educere — aliquem foras Pl); ущелье ( Thermopylarum L)
    2) лесистое место (s. nemorum V); покрытые лесами горы (s. Pyrenaeus Nep; silvae saltūsque V)
    3) (тж. s. pascuus Dig) горное пастбище, тж. лесной выгон ( in saltibus pascere V)
    4) имение, ферма с пастбищами Dig
    5) земельная мера = 4 centuriae = 800 jugera = 201,5 га Vr
    6) Pl (шутл.) = vasculum muliebre

    Латинско-русский словарь > saltus

  • 16 senior

    1. ōris
    adj. compar. к senex
    2. subst. m.
    1) пожилой человек (от 45 до 60 лет) H, L
    2) (очень) старый, дряхлый ( Nestor O); pl. старейшие, старшие ( seniores patrum L) или L совет старейшин ( в Карфагене)
    3) воен. призывной самых старших возрастов ( от 45 до 60 лет) ( centuriae seniorum H)

    Латинско-русский словарь > senior

  • 17 centuria

    centuria, ae, f. (centum), urspr. eine Abteilung von hundert; dah. I) eine Truppenabteilung der Legion von urspr. 100, später 60 Mann, die Zenturie, Kompagnie, Varr. LL., Liv. u.a. – II) eine der 193 Ordnungen, in die Servius Tullius die römischen Bürger entsprechend ihrem Vermögen teilte, die Zenturie, Cic. u. Liv.: praerogativa, die in den Zenturiatkomitien zuerst votierende (durchs Los erwählte) Z., Cic. Vgl. Kübler in Pauly-Wissowa Realenz. III, 1952 ff. – III) eine der Einteilung der ältesten Bevölkerung des römischen Gebietes in drei Tribus oder dreißig Kurien entsprechende Distriktseinteilung der Äcker in drei Tribusfluren (Varr. LL. 5, 55) od. dreißig Kurien-Fluren, die centuriae agrorum heißen u. je 100 sortes oder Kopfteile, somit in Summa 200 iugera umfassen, so daß 1 sors 2 iugera enthält, Varr. r. r. 1, 10, 2. Varr. LL. 5, 35 (u. daraus Col. 6, 1, 7. Isid. 15, 15, 7). Paul. ex Fest. 53, 12. Gromat. vet. 30, 7; 110, 4; 153, 26. Vgl. Kubitschek in Pauly-Wissowa Realenz. III, 1960 f.

    lateinisch-deutsches > centuria

  • 18 cohors

    cohors (cōrs, chōrs; vgl. Schneider Varr. r. r. 1, 13, 3), tis, f. ( aus co + indogerm. ĝhrtí-s zu Wurzel ĝher-, fassen, vgl. hortus u. χόρτος), I) ein rings eingezäunter Ort, der Hofraum, das Gehege, bes. fürs Vieh, der Viehhof, nach den besten Hdschrn. u. Ausgg. Form cohors, zB. Cato origg. 4. fr. 2 ( bei Fest. 146 M.). Varr. LL. 5, 88. Varr. r. r. 1, 13, 3 Schn. Ov. fast. 4, 704: Form cors, Glaucia bei Cic. de or. 2, 263. Col. 2, 14, 8 Schn. u.a.: Form chors, Varr. sat. Men. 55 u. 383. Vitr. 6, 6, 1 codd. optt. (Rose cors). Mart. 7, 54, 7 Schn. u.a. Vopisc. Aurel. 5, 1. Augustin. in psalm. 49, 12. – II) meton. (gew. in der Form cohors) eig. der eingehegte, eingeschlossene Haufe; dah. A) der Haufe, die Menge, die Schar, das Gefolge, fratrum stipata, Verg.: cuncta, Schiffsmannschaft, Verg.: amicorum, Curt. u. Suet.: oratorum, poëtarum, sectatorum (Aristotelis), Gell.: canum, Plin.: febrium, Hor.: una de cetera cohorte gallina, Apul. – B) insbes., als milit. t. t., 1) = die Kohorte, der 10. Teil einer Legion, 3 manipuli oder 6 centuriae enthaltend, Caes. u.a. – zuw. cohortes (den Legionen entgegengesetzt) = »Hilfstruppen der Bundesgenossen«, Sall. Iug. 46, 7. Vell. 2, 112, 5. Tac. hist. 4, 19. Flor. 3, 21, 18; später auch v. der Reiterei, centurio cohortis sextae equestris, Plin. ep. 10, 106 (107) sq. – aber c. equitata, mit Reitern untermischte, Corp. inscr. Lat. 2, 2129. – poet. übtr. = Heer übh., Stat. Theb. 5, 672. – Form cors, Cypr. de laps. 2. p. 237, 17 H.: chors, Corp. inscr. Lat. 2, 3272: cho(rs), Corp. inscr. Lat. 2, 432: cohr(s), s. Bergk Schleudersteine usw. S. 130. – 2) cohors praetoria, a) die Leibwache des Feldherrn, Caes.: so auch eines Königs, cohors regia, Liv.: u. spöttisch, c. scortorum, Cic. – b) das den Prätor in der Provinz umgebende Gefolge, der Stab, die Suite (s. comes no. b, β das Nähere), Cic., Hor. u.a. – / Genet. Plur. immer cohortium, zB. Caes. b. G. 2, 25, 1. Sall. Iug. 46, 7. Liv. 10, 19, 20, chortium, Corp. inscr. Lat. 2, 3272. Eckel Doctr. num. vet. 6. p. 53.

    lateinisch-deutsches > cohors

  • 19 comitium

    comitium, ī, n. (comeo = coëo), I) Sing. comitium, A) der zur Abhaltung von Volksversammlungen bestimmte Platz am Abhang des Kapitols, anstoßend an die Nordwestseite des Forums, das Komitium, Cic. Sest. 75. Liv. 1, 36, 5 u.a. (s. Fabri Liv. 22, 7, 7). Vgl. Hülsen in Pauly-Wissowa Realenzykl. IV, 717 f. – B) übtr., c. Spartae, das Ephoreum, Nep. Ages. 4, 2. – II) Plur., comitia, die »förmliche Versammlung des ganzen röm. Volks«, um Gesetze u. Verordnungen zu beschließen, zu verwerfen od. aufzuheben, od. um Ehrenämter zu vergeben, über Kapitalverbrechen abzuurteilen u. dgl., die Komitien (u. zwar gen. comitia centuriata, tributa, curiata, je nachdem das Volk nach centuriae, tribus od. curiae abstimmte), consulum, consularia, zur Wahl der Konsuln, Liv.: censorum, Cic.: so auch quaestoria, tribunicia, Cic.: mea, Cic. – edicere comitia consulibus creandis, Liv.: habere comitia populi, Cic.: habere comitia consularia, Liv., od. consulibus subrogandis od. bl. consulibus, Cic.: comitia fiunt regi creando, Liv.: comitia instituere, Cic.: comitia obire, Cic.: comitia dimittere, Cic.: comitia differre, prolatare, Liv.: comitia dirimere (v. einem Umstand), Liv.: comitiis obnuntiare, Cic.: comitiis praeesse, Cic. – Von den comitia centuriata als Gericht über Kapitalverbrechen übtr., Pseudolus mihi centuriata habuit capitis comitia, hat das Todesurteil über mein Dasein ausgesprochen, Plaut. Pseud. 1232: ibo intro ubi de capite meo sunt comitia, wo es sich für mich um Sein od. Nichtsein handelt (wo es um meinen Kopf geht), Plaut. aul. 700; vgl. Plaut. truc. 819. Vgl. Liebenam in Pauly-Wissowa Realenzykl. IV, 679 ff. G. W. Botsford, The Roman Assemblies. New York 1909.

    lateinisch-deutsches > comitium

  • 20 conscribo

    cōn-scrībo, scrīpsī, scrīptum, ere, I) = συγγράφω, verzeichnen, aufzeichnen, A) in eine Liste (Rolle) verzeichnen, einzeichnen, aufzeichnen, einschreiben, eintragen, aufschreiben, a) als milit. t. t., Soldaten bei der Aushebung, Anwerbung enrollieren, dah. deutsch auch ausheben, anwerben, duas legiones civium Romanorum novas, Liv.: militem legere exercitumque c., Iustin.: c. omnes qui arma ferre possunt, Liv.: voluntarios paucos milites, Liv.: veteranos celeriter, Cic.: duae legiones, quas proxime conscripserat, Caes.: urbanae legiones, quae priore anno conscriptae erant, Liv.: exercitus se ipse conscripsit, Val. Max. – mit Adv. (wo?), m. Genet. (od. Abl.) loc., m. in u. Abl., ibi (in Italia) duas legiones conscribit, Caes.: dum conscribitur Romae exercitus, Liv.: duae legiones, quas proxime in citeriore Gallia conscripserat, Caes.: servorum exercitus illum in urbe conscripturum fuisse, Cic. – m. ex u. Abl., milites circiter XXX, quos Dolabella ex Asia conscripserat, Lentul. in Cic. ep.: ala equitum conscripta e Treviris, Tac.: conscripta ex transalpinis legio, Suet.: e plebe provinciae legiones et auxilia conscripsit, Suet.: e quorum (novorum civium) delectu trecentas amplius cohortes conscripserat, Vell. – m. in u. Akk., conscriptae in Ciliciam legiones, Suet. Caes. 8. – m. inter u. Akk., inter septimanos conscribi, Tac. hist. 3, 25: inter nostros conscribi, Vulg. 1. Mach. 13, 40. – m. adversum u. Akk., c. exercitum adversum alqm, Val. Max. 5, 4, 5. – m. causā u. Genet., cohortes veteranas tumulti causā, Sall. Cat. 59, 5. – m. Dat. (wem? für wen?), alci latrones cogere et c., Plaut. mil. 76. – b) als publiz. t. t.: α) zu einer Bürgerklasse einzeichnen, enrollieren, eodem tempore et centuriae tres equitum conscriptae sunt, wurden errichtet, Liv. 1, 13, 8. – u. so zu Umtrieben aller Art (bes. zu Wahlumtrieben) geworbene Bürger u. Nichtbürger in gewisse Klassen verzeichnen, verteilen, Collinam (tribum) novam delectu perditissimorum civium conscribebat, Cic.: cum vicatim homines conscriberentur, decuriarentur, Cic.: decuriasse Plancium, conscripsisse, Cic. – β) in die Senatorenliste einzeichnen, eintragen; dah. der stehende Ausdr. patres, conscripti, Väter und Beigeordnete (weil nach Vertreibung des Tarquinius, der viele Senatoren hatte ermorden lassen, ein Teil des Senats durch Brutus aus dem Ritterstande ergänzt war), s. Liv. 2, 1. § 11 (u. dazu Weißenb.); vgl. Paul. ex Fest. 7, 6: dann zus. patres conscripti, beigeordnete Väter, s. Cic. Cat. 1, 27. Cic. Planc. 87. Nep. Hann. 12, 2. Liv. 3, 52, 6; vgl. Drak. Liv. 6, 26, 4. – im Sing., pater conscriptus repente factus est, Senator, Cic. Phil. 13, 28; u. so poet. absol., quod sit conscripti, quod iudicis officium, Hor. de art. poët. 314. – γ) als Kolonisten einzeichnen, einschreiben, decrevit senatus, uti C. Lentulus consul sex milia familiarum conscriberet, quae in eas colonias dividerentur, Liv. 37, 46, 10.

    B) aufzeichnen, 1) schreibend, verfassend aufzeichnen, aufsetzen, niederschreiben = abfassen, verfassen, entwerfen, ausfertigen, a) übh.: m. Acc., condiciones, Liv.: foedus, Liv. (vgl. haec convenerunt conscriptaque in Capitolio posita sunt, Liv.: in eas condiciones cum pax conveniret ab rege foederi ascripti Achaei, Boeotii etc. Haec conscripta consignataque sunt, Liv.): legem (ein Gesetz, v. Konsul), Cic.: leges (v. den Dezemvirn), Flor.: legem (einen Baukontrakt), Cic.: edicta (v. Kaiser), Suet.: edictum communiter cum poena atque iudicio (v. den Prätoren), Cic.: testamentum, Cic.: artem et praecepta, Cic.: singularum rerum laudes vituperationesque, Cic.: tabellas (einen Brief), Liv.: topica Aristotelia, Cic.: volumen, Cic.: quae promissa multis, quae conscripta (fuerint), welche mündliche Versprechungen, welche schriftliche Zusicherungen vielen gegeben worden sind, Cic. – m. Acc. u. m. Abl. (mit), scelera stilo impudico, Cic.: librum grandem verbis multis, Nep.: epistula Graecis litteris conscripta, Caes.: conscriptum lacrimis epistolium, Catull.: tabellae lepidā conscriptae manu, Plaut. – m. in (in) u. Abl., carmina, in quibus hortamenta virtutis conscripserat, Iustin. 3, 5, 9. – m. inter u. Akk., istum ostende quem conscripsti syngraphum (Kontrakt) inter me et amicam et lenam, Plaut. asin. 746 sq. – m. Acc. u. de u. Abl., librum de consulatu, Cic.: epistulam de his ipsis libris Caesari, Cic. – m. folg. Acc. u. Infin., ut in ordinem se coactum conscriberet, die Notiz niederschrieb (beifügte), er sei usw., Suet. Claud. 38, 1: omni personae quam dotem suscepisse cum marito conscribitur, wird niedergeschrieben, Cod. Iust. 5, 15, 3. – absol., m. de u. Abl., einen Brief, eine Schrift aufzeichnen über usw. = schreiben über usw., de Antonio quoque Balbus ad me cum Oppio conscripsit, Cic. ep.: de quibus (viris) audivi et legi et ipse conscripsi, Cic.: c. de ratione dicendi, Cornif. rhet.: de artibus, Quint. – b) insbes., v. Arzte, verschreiben, verordnen, pro salutaribus mortifera, Cic. de legg. 2, 13. – 2) zeichnend aufzeichnen, entwerfen, imaginem (einen Bauriß), Stat. silv. 3, 1, 117.

    II) = επιγράφω, A) auf etw. schreiben, zeichnen, signum sanguinis in sua fronte, Lact. 4, 26, 39. – B) beschreiben = vollschreiben, m. Acc. u. Abl. (mit), mensam vino, Ov.: parietes incendiorum deprecationibus, Plin.: tabula aenea conscripta litteris verbisque Graecis, eine eherne Tafel mit einer mit griechischen Buchstaben geschriebenen u. in griech. Sprache abgefaßten Inschrift, Suet. – scherzh., stilis me totum usque ulmeis conscribito, schreibe mich voll, d.i. bedecke mich mit Striemen, Plaut. Pseud. 545. – / Synkop. Perf. conscripsti, Plaut. asin. 746.

    lateinisch-deutsches > conscribo

См. также в других словарях:

  • Centuriae Magdeburgienses — …   Википедия

  • Vademecum sive epigrammatum novorum centuriae duae. — См. Вадемекум …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • CENTURIE — centuriae …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Магдебургские центурии — (Centuriae Magdeburgienses) первое по времени в протестантской литературе большое сочинение по истории христианства, изданное между 1559 и 1574 гг. Название центурий (от centum столетие) определяет план издания: каждое столетие в сочинении… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Магдебургские центурии — (Centuriae Magdeburgienses) первое по времени в протестантской литературе большое сочинение по истории христианства, изданное между 1559 и 1574 гг. Название центурий (от centum столетие) определяет план издания: каждое столетие в сочинении… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • CLEG — centuriae legionis, centurio legionis, centurione legionis, centurioni legionis, centurionis legionis …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • AMATUS LUSITANUS — (João Rodrigues de Castelo Branco; 1511–1568), physician; one of the greatest Jewish figures in medical literature in the first half of the 16th century. Amatus Lusitanus was born to Marrano parents in the town of Castelo Branco, Portugal. His… …   Encyclopedia of Judaism

  • Tropas auxiliares romanas — Infantería auxiliar romana cruzando un río, probablemente el Danubio, durante las Guerras Dacias ( …   Wikipedia Español

  • Roman army of the mid-Republic — Contemporary portrait of Scipio Africanus, engraved on a gold signet ring manufactured in Capua, S. Italy, Considered the greatest Roman military leader of the Second Punic War, Scipio permanently drove the Carthaginians out of Spain in a series… …   Wikipedia

  • CENTURIA — proprie centenos homines continet, aliquando pauciores pluresque, cum vocis appellatio abusive sumitur. Earum in republ. Romana primus auctor Servius Tullius fuit, qui actô censu, populum Romanum in 6. classes, et in 193. Centurias divisit: rotâ… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CENSUS Populi Romani primus instituts a Servio Tullio — sexto Rege. Florus, l. 1. c. 6. Ab hoc populus Romanus relatus in censum, digestus in classes, curils atque collegiis distributus: summâque Regis sollertiâ ita est ordinata Res publ. ut omnia patrunonii, dignitatis, aetatis, artium, officiorumque …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»